ანა კალანდაძე

დაიბადა 1924 წლის 15 დეკემბერს, ჩოხატაურის რაიონი სოფელ ხიდისთავში.

საშუალო სკოლა ქუთაისში დაამთავრა 1941 წელს და იმავე წელს სწავლა განაგრძო თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ფილოლოგიის ფაკულტეტზე, რომელიც დაამთავრა კავკასიური ენების სპეციალობით 1946 წელს. პირველი ლექსები გამოაქვეყნა გაზეთ „ლიტერატურა და ხელოვნებასა“ და ჟურნალ „მნათობში”. ლექსების პირველი კრებული გამოსცა 1953 წელს, რომელმაც დიდი პოპულარობა და საყოველთაო სიყვარული მოუტანა

1952 წლიდან მუშაობდა საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის არნოლდ ჩიქობავას სახელობის ენათმეცნიერების ინსტიტუტის ლექსიკოლოგიის განყოფილებაში უფროსი მეცნიერ თანამშრომლის თანამდებობაზე – ეს წოდება ინსტიტუტის გადაწყვეტილებით სამეცნიერო ხარისხის დაუცველად მიენიჭა მას 1973 წელს.

გარდაიცვალა 2008 წლის 11 მარტს, დაკრძალულია მთაწმინდის მწერალთა და საზოგადო მოღვაწეთა პანთეონში.

გრიგორი სკოვოროდა

უკრაინელი პოეტი (1722 - 1794)   
Григорий Савич Сковорода
კრებულიდან „ღვთაებრივი სიმღერების ბაღი“ 
(მე-3 სიმღერა)

ჰა, სანუკვარი ღვთით გაზაფხული
მოვიდა ტყეთა, მინდორთა მკობად...
აჰა, წავიდა მკაცრი ზამთარი,
აყვავდნენ ბაღნი,
- ბულბულთა ხმობენ...
შენ ლამაზ სოფლებს ნუ ეკარები.
გულს ნუ უკაწრავ ბასრი ბრჭყალებით,
ჩადი ჭაობში, ჩადი წკვარამში
შავი კარებით... ო, მწუხარებავ!
ჯოჯოხეთს ჩადი წყვდიადის ტვირთად!
შენ რა ხელი გაქვს სამოთხე-მტილთან?
სული მიერთო კაშკაშა სხივთა
იდუმალების... ო, მწუხარებავ!
უნუგეშოდაც სვიან არს ოდით,
ვინც დაამარცხა სიკვდილის ცოდვა...
უფლის ქალაქი - სულია მისი,
ო, სული მისი... - ბაღია ღვთისა!
ყვავილოვანი ის მარად ნახონ,
ის ბაღი მარად მოისთვლის ნაყოფს...
ყოველ გაზაფხულს აყვავდა ისა
და არ აცივდეს ფოთოლი მისი!
ღმერთო, შენა ხარ ჩემი ქალაქი,
ჩემი სამოთხე კეთილსამყოფი...
უბიწოება ყვავილებია,
სიყვარული და ზავი - ნაყოფი.
ბზა არის სული სხივთამძებნელი,
წყალი ხარ მისთვის მაცოცხლებელი...
მის ცაზე დარდს და ვარამს წაშლიდე...
ო, ტანჯვათაგან მე დამამშვიდე.
მე არაფრისა არ მეშინია, -
ცოდვათა მხოლოდ
- გულგვამის მწველთა,
მოსპე ისინი, ჩემს სულში მოსპე! -
ჰა, გასაღები ნუგეშთა ჩემთა.

სტეფან მალარმე 

ფრანგი პოეტი,   
Stephane Mallarme (1842 - 1898)

მარაო ქალბატონ მალარმესი

ჰა, ჯადოქრული ერთი
მისი აქნევა ფრთისა
და... საოცარი ლექსი
ტოვებს სავანეს თვისას.
აჰა, მარაო დაბლა
დახარა შენმა ხელმა,
გაკრთება შენს ზურგს უკან
ლურჯთა სარკეთა ელვა.
ო, მშვენიერო ჩემო,
კვლავ ცხოველია ღველფი -
სარკეთა ჰგია სიღრმეს
გარდასულ დღეთა ფერფლი...
და მე მაღონებს რაღაც...
მივსდევ გრძნობათა ჩქერებს...
ეპყრათ მარაო ასე
შენს ულამაზეს ხელებს.

სხვა მარაო მადემუაზელ მალარმესი

ო, უნაზესო ქალწულო,
მაისის ვარდთა მოცილევ,
მის ეშმაკობა ისწავლე,
თუ როგორ დამიმორჩილო...
ჩემი ყოველი ბუმბული...
ერთად შეკონე იგინი
და შენგან დატყვევებული
მოგგვრი დაისის სიგრილეს.
ჩემთა უბრალო ზრახვათა,
ვფიქრობ, იქნები მსურველი...
თავბრუ მეხვევა, კანკალებს
სივრცე, ვით კოცნა მხურვალე.
ჩემი ფარული გრძნობები
განა ყოცელთა იციან?
ჩემს ბაგეს ჩაცურებული
ჟრჟოლას მგვრის შენი სიცილი.
ირგვლივ დამკვიდრდა საღამო...
აჰა, წამღებო გულისა,
ვუშვერ ვარდისფერ კიდეებს
ცეცხლს შენი სამაჯურისა.

მარაო

თუ გავცოცხლდებით ვარდები,
მარაოს ფრთებზე მქროლავნი,
დაჭკნება მისი მშვენება,
მოკვდება მერი ლორანი...
დე, ჩემი ფრთების ფრიალმა
გაადნოს ვარდთა სიცივე...
მბნედს სურნელება თმებისა
და მერის ლაღი სიცილი.
ო, შენ, კეთილო მარაო,
უთვალავ მსხვერპლთა მსურველი,
ერთი მოქნევით გაფანტე
ამ ქალბატონის სურნელი -
უფრორე თავბრუდამხვევი
(ეშმაკის გამონაგონი),
მწამს, არ იქნება არასდროს
მერის სუნამოს ფლაკონიც!