შოთა ნიშნიანიძე

 

დაიბადა 1929 წლის 18 მარტს, თბილისში. 1953 წელს დაამთავრა თსუ-ს ფილოლოგიის ფაკულტეტი, 1958 წელს კი -გორკის ინსტიტუტთან არსებული უმაღლესი ლიტერატურის კურსები. 1964 წელს დაიწყო მუშაობა გამომცემლობა „მერანის“ ქართული მხატვრული ლიტერატურის რედაქციის გამგედ. 1974 წელს მუშაობა დაიწყო მწერალთა კავშირის მთავარ ლიტ.კონსულტანტად. 1976-1982 და 90-იან წლებში იყო ალმანახ „საუნჯის“ მთავარი რედაქტორი. მისი პირველი პოეტური კრებული გამოვიდა 1956 წელს. მას შემდეგ კი არაერთი წიგნი გამოსცა, ეწეოდა ნაყოფიერ მთარგმნელობით მოღვაწეობასაც. გარდაიცვალა 1999 წელს, დაკრძალულია დიდუბის პანთეონში.

ლუის დე კამოენსი

პორტუგალიელი პოეტი  
Luis Vaz de Camoes (1524 - 1580)

ო, უცოდველო, წმინდა სულო, რა მალე დათმე
ეს ყრუ და უნდო, ეს ცოდვილი წუთისოფელი.
შენ მანდ ზეცაში მოიპოვე სრული სიმშვიდე,
მე კი სულს მიღრღნის დარჩენილი დრო ულმობელი.

და თუ მოგწვდება გულმოკლული ჩემი გოდება,
ჩუმი ქვითინი თუ მოგწვდება განწირულების, _
ევედრე უფალს, ჩემო ბიჭო, ევედრე უფალს,
რომ მალე, მალე შეაერთოს ჩვენი სულები.

ისევე მალე, როგორც იყო ეს განშორება,
ეს განშორება _ დროებითი გამოთხოვება...
მანდ სამოთხეში შეგვაერთებს მოწყალე ღმერთი
და გვაზიარებს მარადიულ, ნამდვილ ცხოვრებას.

იანკა კუპალა 

ბელორუსი პოეტი
Янка Купала (1882 - 1942) 

მემკვიდრეობა

მე გადმომეცა დასაბამიდან
აურაცხელი მემკვიდრეობა
და ბედმა ჩემს სულს არ აარიდა
დედის სინაზე, მამის მხნეობა.
ეს ბუნებაა ჩემი სიმდიდრე, _
მემკვიდრეობის განძი ულევი.
დასაბამიდან მე დავამკვიდრე
ოქროს ზღაპრები, გაზაფხულები.
ჩემია ეს ჭა, ეს ძეძვის ღობე,
ყარყატი, ცისკენ ღრუბლად წასული,
ნისლი, კაბად რომ აცვლია სოფელს,
ღელესთან ძეწნა _ ტურფა ასული.
ჩემია ჩემი ყვავების გუნდიც,
სასაფლაოზე მოყაშყაშენი,
მე ვარ მემკვიდრე და მე მეკუთვნის
ეს დედამიწა _ ჩემი გამჩენი.
და დღემდე ერთი მაქვს საზრუნავი,
ერთი რამ მექცა დღეს საფიქრალად,
ჩემზე არავინ თქვას სამდურავი _
მემკვიდრეობა ვერ მოიხმარა.
ჩემი სიმდიდრე მეამაყება,
მეც მუდამ მასზე ზრუნვას ვუნდები
და სადაც წავალ, ყველგან დამყვება
ეს დიდი განძი, ფასდაუდები.
ის შვილებისგან არ იყიდება,
ჩვენ მას ვწირავდით სიზმრებს უცოდველს,
ის არის ჩვენი ავლა-დიდება,
ჩვენ მას ყველანი მამულს ვუწოდებთ.

კონსტანტი გალჩინსკი

პოლონელი პოეტი,  
Konstanty Ildefons Galczynski (1905 - 1953)

მთვარის ფერფლივით

მინდა ფეხებზე მოგეფრქვიო მთვარის ფერფლივით,
ანდა დალალებს გიწეწავდე, როგორც ზეფირი.

ნეტავი ვიყო პაპიროსი.... ო, ღმერთო ჩემო.... _
დავადნებოდი შენს ნებიერ ტუჩებს და თითებს;
ნეტავ ხე ვიყო, დაგაფენდი სიცხეში ჩეროს,
ან წიგნი ვიყო, ნიადაგ რომ მუხლებზე გიდევს.

რა ვქნა, ძვირფასო, უნდა ვუთხრა ბედს სამდურავი ,
რატომ არა ვარ შენთან მარადის...
ნეტავ ბუხარი მაინც ვიყო ან სახურავი,
გაგათბობდი და წვიმისაგან დაგიფარავდი.


ანდრეი ვოზნესენსკი 

რუსი პოეტი (1933 - 2010)
Андрей Вознесенский

პარაბოლური ბალადა

ბედი რაღაც განგებით, არა ანაზდეულად,
მიქრის მომავლისაკენ პარაბოლისებურად.

გზას, უმეტეს ნაწილად უკუნეთში მიიკვლევს
და ნაკლებად მიჰყვება ცისარტყელას ბილიკებს.

იყო ერთდროს გოგენი - დიდებული მხატვარი,
როგორც ფუნჯის ჯადოქარს, არა ჰყავდა ბადალი.

იგი იყო აგენტი რომელიღაც ვაჭრობის, -
მიათრევდა ცხოვრებას რაღაც ვაინაჩრობით.

ლუვრში თუ მიდიოდა, გზას შორიდან უვლიდა
და ასევე შორი გზით ბრუნდებოდა ლუვრიდან.

და ხუთავდა მხატვრის სულს, როგორც უდაბნოეთი,
მწუხრი აკადემიის, ქალთა მიეთ-მოეთი.

ყრანტალებდა ყვავივით ბედისწერა ყურუმი,
რაღაც ნიშნისმოგებით ხორხოცებდნენ ქურუმნი:

დაე, ლუვრის ცხოვრება, მართლა შეუდარები,
დაეხატა პირდაპირ, რაღაც მოიარებით?!

ზოგი თავის მიზანთან მიდის პარაბოლურად,
ზოგი მიდის მოკლე გზით, ქედის მოხრით, მონურად...

ჩემს მეზობლად ცხოვრობდა ცისფერთვალა სტუდენტი,
წიგნებსა და გამოცდებს ღამეს ერთად ვუთევდით.

უფრო მძაფრად რომ მეგრძნო სიახლოვე იმისი,
ავდექ, შორშორ ვიარე, მოვიარე თბილისი.

მომიტევე, ძვირფასო, პარაბოლა ბრიყვული,
თურმე როდი ვყოფილვართ გზებით გადატიხრული.

ამართულხარ ანტენად და რაც საოცარია, -
ჩემი ჩუმი ჩურჩული არცკი გამოგპარვია.

ცხრა ზღვას, ცხრა ტბას რომ გავცდე,
ცხრა მთასა და მინდორ-ველს,
უმალ შენთან გამაჩენ, რა წამშიაც ინდომებ.

ხელოვნება - მაღალი, სიყვარული - ნამდვილი
თავის სიდიადეში პარაბოლას გაივლის.

მუდამ გვიხმობს ორი გზა: პირდაპირი, ირიბი...

რომელია სწორი გზა - შორი გზა თუ პირიქით?