1959 წელს დაამთავრა თსუ-ს დასავლეთ ევროპის ენებისა და ლიტერატურის ფაკულტეტი. მუშაობდა ჟურნალ „ცისკარში“ რეცენზენტად, მხატვრული თარგმანისა და ლიტერატურული ურთიერთობების მთავარი სარედაქციო კოლეგიის რედაქციის გამგედ. 1983 წელს მიენიჭა ივანე მაჩაბლის პრემია ქართულ ენაზე ინგლისელი და ამერიკელი პოეტების ლექსების თარგმნისათვის. გარდაიცვალა 1998 წლის 23 მაისს, თბილისში.
ინგლისური ხალხური ბალადა
"მარტოდმარტო სად მიდიხარ, მშვენიერო ალვა?"
"ბაკში ძროხის მოსაწველად, სერ", - მიუგო ქალმა.
"რომ გამოგყვე, გეწყინება, მშვენიერო ალვა?"
"რასა ბრძანებთ ! - როგორც გსურდეთ, სერ", - მიუგო ქალმა.
"ნეტა ვისი ასული ხარ, მშვენიერო ალვა?"
"მამაჩემი ფერმერია, სერ" - მიუგო ქალმა.
"ცოლად ხომ არ გამომყვები, მშვენიერო ალვა?"
"დიახ, თქვენ თუ თანახმა ხართ, სერ", - მიუგო ქალმა.
"მაგრამ მზითვად, მზითვად რა გაქვს, მშვენიერო ალვა?"
"მხოლოდ სახე, მშვენიერი, სერ", - მიუგო ქალმა.
"მაშინ, ალბათ, ვერ წაგიყვან, მშვენიერო ალვა",
"კალთებს არვინ არ დაგახევთ, სერ", - მიუგო ქალმა.
ემილი დიკინსონი
ამერიკელი პოეტი ქალი,
Emily Elizabeth Dickinson (1830-1886)
მე ვარ არავინ
,,მე ვარ არავინ - შენ ნეტავ ვინ ხარ? -
ნუთუ შენც დღემდე არავინ იყავ?
-კეთილი, მაგრამ ნურავის ვეტყვით, -
ყველა არავინ იმ ქვეყნად მიჰყავთ.
ვიყოთ მე და შენ ბედის ანაბრად,
კიდევ კარგი, რომ არვინ არა ვართ -
როგორ იოლად ავცდით ორივე,
აურზაურს და დავიდარაბას"
* * *
ძვირფასი თვალი მივანდე თითებს,
და დავიძინე გულარხეინად,
მწუხარე ქარი ღამეებს მითევს
და იცავს ჩემი ძილის ხეივანს.
ვიღვიძებ, თითებს ვაცეცებ შიშით,
ტყუილად მქონდა იმედი ქართა,
სულ ყველაფერი მომპარეს ძილში,
მოგონების და ტკივილის გარდა.
პერსი ბიში შელი
ინგლისელი პოეტი-რომანტიკოსი
Percy Bysshe Shelley (1792-1822)
მიწისკენ ასე რომ მიილტვით, რას მოიძიებთ
შიგ, აგზნებულო ფიქრებო და ბასრო აზრებო,
უქნარა ტვინმა რომ დაგბადათ, ვინც ბიწიერ
ლივრეად ტანზე მიიტმასნა მთელი სამზეო;
ო, გულო ჩემო, ჩქარო, წამით რომ არ იძინებ
და ტყუილიც რომ გყოფნის ხოლმე აქ საარსებოდ?!
და შენ, ამაოდ მცდელო სულო, ქვეყნის კიდითგან
სულ რომ კითხულობ, სიდან მოხველ და სით მიდიხარ,
შენ ერთმა უნდა უცნობადის ზღვა გადასერო!
საით მიილტვით, რა ქარაფზე დაგიკიდიათ
მწვანე ბილიკი სიცოცხლისა? ან სადაური
ხსნაა სიკვდილი შვებისა და ურვა-დარდისგან?
გულო და აზრო, ცხოვრების წილ რა საზღაური
უნდა მოგაგონ, რა სკნელები უნდა გადისხნან?
* * *
ხელს ნუ შეახებ ჭრელ საბურველს, რასაც უგნურნი
ცხოვრებად ხმობენ. ზედ ნაჭდევი ხატი მრავალი
თუმცა სიცხადედ მიგვითვლია როგორც უკუნის
წიაღ ნათელი და შეგნების ჩვენის სამანი,
მის ქვეშ სასო და შიში სუფევს პირმოქუფრული
ნაპრალის თავზე მქრქალ ლანდებად გარდამავალი.
მე ერთს ვიცნობდი, ვინც ასწია ეს საბურველი,
მის მტკივან გულზე სიყვარულის იდო ყადაღა
და ვერრა ჰპოვა, დაშთა უგი და უკურნელი
და არცრა იყო ამ უსიერ ბინდის გადაღმა
მისი საკადრი. რა არ შეხვდა, რა არ გადახდა:
ბნელში მზედ ჩანდა, ნეხვსა შიგან ჰყვა ნელსურნელი,
ჭეშმარიტებას ეძიებდა დაუსრულებლივ
და ვეღარც იმას მიაკვლია ვითარ ქადაგმა.
რობერტ ფროსტი
ამერიკელი პოეტი,
Robert Lee Frost (1874-1963)
საძოვარი
დღეს ჩვენი წყაროს სათავეს ვწმენდავ _
ქვიშას დავაყრი, ხოლო სადაც კი
ხმელ ფოთოლს ვნახავ, უცებ გავაცლი
და მალე მოვალ - წამოდი ჩემთან.
ხბოს წამოვიყვან - სუსტსა და ფერმკრთალს,
ჩანს არ უხდება დედის ალერსიც.
ავირბენ ეგერ იმ ნაღვარევში
და მალე მოვალ - წამოდი ჩემთან.
გიიომ აპოლინერი
ფრანგი პოეტი,
Guillaume Apollinaire (1880 - 1918)
ლორელაი
ბახარახში იყო ერთი ჯადოქარი ქალი,
მამაკაცებს ტრფობით კლავდა, ვაი, მათი ბრალი!
ტრიბუნალთან მღვდელმა ქალი დასვა უღიმღამოდ,
რადგან გულში ამართლებდა, სილამაზის გამო.
ლორელაი, ლორელაი, ქალო ცისფერთვალავ,
ეგ ხელობა ვინ გასწავლა, ან რა სიბრძნეს მალავ?
დავიქანცე - ამ თვალებში კრულვაა და წყევლა,
მღდელო, ვინც კი შემომხედა, დაიღუპა ყველა.
შიგ ქვესკნელის ცეცხლი ღვივის, გეჰეენის ცეცხლი,
დამთხარეთ და ცეცხლს მიეცით - მათ სიკვდილი შეცვლის.
ლორელაი, მეც მაგ თვალთა სხივი მადნობს უკვე,
არაფერი აღარ ძალმიძს, ისე დავიხრუკე.
ნუ დამცინი, ქალწული ვარ, ღმერთს ევედრე ჩემთვის,
ვერაფერი ვერ დამიხსნის წრფელი ლოცვის მეტი.
ჩემი სატრფო შორს წავიდა, ცივ და უცხო მხარეს,
ან მიხსენით, ანდა აქვე გამათავეთ ბარემ.
დიდი ტანჯვა მომაყენა ამ დაჭრილმა გულმა,
მართლა თუ გსურთ ჩემი შველა, უნდა მომკლათ უმალ.
რაც წავიდა, თითქმის ყველა წამი მექცა ტანჯვად,
ცეცხლი მადნობს იმ წყეული დღიდან, რაც ის არ ჩანს.
მღვდელმა სამ მცველს ჩააბარა და ანიშნა თვალით,
მონასტერში წაეყვანათ ეს შეშლილი ქალი.
ლორელაი, ლორელაი, მომაცილე მზერა,
აი, დღესვე სამონაზვნო ძაძებს შეგიკერავთ.
წაიყვანეს ქალი, გვერდში ამოუდგნენ მცველნი,
ევედრება მათ ქალწული ქვითინით და ცრემლით _
გთხოვთ, ამ მაღალ კლდეზე ერთხელ, ერთხელ კიდევ გავალ,
ერთხელ კიდევ გადავხედავ ჩემი კოშკის თავანს.
თვალს შევავლებ მდინარეში ჩემს ანარეკლს წამით
და ჩემს ტანჯულ სიყვარულსაც დავამთავრებ ამით.
ფარფატებდა ქარში კაბა და თმა მისი გრძელი,
- ლორელაი, ლორელაი! - გაჰყვიროდნენ მცველნი.
ხედავთ, ნავი? აგერ, აფრა... და ჭაბუკიც იქვე -
ო, ისაა ჩემი სატრფო... აჰა, ხელსაც მიქნევს.
რაღა მინდა? - ხომ დაბრუნდა ჩემთან ბოლოს მაინც! -
თქვა და კლდიდან გადმოეშვა, თავი მისცა რაინს.
თვალი მოჰკრა კიდევ ერთხელ წყალში მოკანკალე
ლამაზ სახეს, მზისფერ თმას და რაინისფერ თვალებს.
Комментариев нет:
Отправить комментарий